Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Φοβού Τους Δαναούς Και Δώρα Φέροντες

Ξοδεύεις το άνθος της ζωής σου μέσα σ’ένα τετράγωνο γραφείο, μπροστά από μία οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή, κατά πάσα πιθανότητα, μακριά από κάθε έννοια αρμονίας και φυσικής ισορροπίας. Κι ενώ ενδόμυχα γνωρίζεις πως κάτι εξελίσσεται εντελώς λάθος για σένα σ’αυτό τον κόσμο, επιμένεις να καυχιέσαι πως πέτυχες τους στόχους σου και πως το μέλλον σου προδιαγράφεται λαμπρό. -Ποιόν κοροϊδεύεις; Ξέρεις πως ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσεις ένα γρήγορο αμάξι σαν του αφεντικού, ούτε να κάνεις το πρώτο βήμα στο κατώφλι του σπιτιού των ονείρων σου. -Σωστά; -Λάθος! Η τράπεζα, ως από μηχανής Θεός, βρίσκεται πάντα δίπλα σου, για να σου δανείσει όσα χρήματα χωράνε οι επιθυμίες σου. Τώρα πια μπορείς επιτέλους να οδηγείς κάθε μέρα προς τη δουλειά το αστραφτερό σου αυτοκίνητο, να ζήσεις αξέχαστες στιγμές στο παραθαλάσσιο εξοχικό σου, να αγοράσεις όσα υλικά αγαθά δε μπορεί να σου δώσει ο Αλαντίν και το λυχνάρι του και ίσως κάποια μέρα γοητεύσεις με όλα αυτά τη γυναίκα της ζωής σου. Όμως, θα έλεγα πως είναι προτιμότερο να πουλούσες την ψυχή σου στο διάβολο. Γιατί, από ένα υποτιθέμενο υπαρκτό χρηματικό ποσό του 1.000.000 που δανείστηκες, η τράπεζα θα σου ζητήσει να επιστρέψεις 1.100.000, μόνο που τα επιπλέον 100.000 δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Και γενικεύοντας και επαναλαμβάνοντας την παραπάνω διαδικασία για κάθε δανεισμό, η τράπεζα διεκδικεί τεράστια χρηματικά ποσά που στην ουσία δε βρίσκονται πουθενά. Κι όμως, βρίσκονται. Βρίσκονται στο πανάκριβο αμάξι σου, στο μοντέρνο σπίτι σου, στους κόπους της εργασίας σου, στην προσωπική σου ελευθερία κάποια μέρα στο μέλλον. Φοβού τους Δαναούς λέμε…