Η Μαύρη Αλήθεια

Αγαπητοί  Άνθρωποι

Είναι μία από μοντέρνες τραγωδίες της εποχής μας, η απόγνωση καθενός να ανήκει σε μια ομάδα μισθωτών δούλων, με αρρωσταίνει. Αλήθεια με αηδιάζει, να βλέπω κάποιον από σας  να ικετεύει για μια δουλειά, να ικετεύει για υποδούλωση στις εταιρείες, να ικετεύει να είναι στην ομάδα μου. Δεν θα έπρεπε η απόγνωσή σας να είναι για την επανάσταση αντί για ποταπές ευκαιρίες;

Δεν θα έπρεπε η ενέργειά σας να συγκεντρωθεί στην επανάσταση εναντίων των δισεκατομμυριούχων φίλων μου και εμένα; Δεν θα έπρεπε η ψυχή σας να είναι αφοσιωμένη στην αντίσταση αντί στην προσπάθεια να εγκλωβίζετε τους εαυτούς σας σε θαλάμους εταιρικής δουλείας;

Είστε άρρωστοι! Εσύ, μισθωτέ δούλε, είσαι ο άρρωστος, όχι εγώ, είσαι ο άρρωστος γιατί έχεις τυφλωθεί τόσο που χάσει το δρόμο σου. Έχεις γίνει τόσο δουλικός και τόσο απογνωσμένος για πρόσληψη που έχεις ξεχάσει τις πραγματικές αξίες της ζωής. Έχεις τυφλωθεί τόσο από τις υλιστικές σου ανάγκες, που μια δουλειά είναι η σωτηρία σου, φυσικά στην σαδιστική εταιρεία μου.

Σηκωθείτε Άνδρες! Σηκωθείτε Γυναίκες! Αντισταθείτε στην καταπίεσή σας! Φυσικά δεν θα το κάνεις ποτέ, θα καθίσεις στο σπίτι περιμένοντας να ξεκινήσει η αγαπημένη σου εκπομπή. Είσαι ένα άρρωστο, παθητικό, πλάσμα και γι'αυτό σου αξίζει να κυριαρχείσαι από εμένα και τελικά τα παιδιά μου. Τίποτα δεν σε ενοχλεί, τίποτα δεν σε κάνει έξαλλο, απλά κάθεσαι και περιμένεις σαν το σκυλί την πληρωμή σου και την φανταστική προαγωγή σου. Συχνά γελάμε στην λέσχη γκολφ με τους ανθρώπους που περιμένουν προαγωγή, το ανέκδοτο είναι αυτό "- πως αποκαλείς έναν δούλο μισθωτό που πήρε προαγωγή; - δούλο μισθωτό"!

Μερικές φορές βαριέμαι, ειλικρινά, γιατί δεν αποτελείς απειλή, γιατί είσαι τόσο γαμημένα πειθήνιος και ηλίθιος. Όταν ήμουν μικρός ο πατέρας μου μού μίλησε για την πάλη των τάξεων, και το περίμενα με προσμονή, να συντρίβω τους φτωχούς, αλλά τίποτα δεν έγινε τελικά.  Δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, απλά κάθομαι στο γραφείο μου συλλέγοντας δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα και τον μόχθο σου ενώ εσύ συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ότι είσαι ελεύθερος.

Είναι απλό, μισθωτέ δούλε, πολύ απλό, η συνταγή είναι αυτή: τη μισή σου μέρα την περνάς ως δούλος, και την υπόλοιπη μισή μπροστά στην τηλεόραση να φαντάζεσαι ότι είσαι ελεύθερος.

Σ'αγαπώ, μισθωτέ δούλε, αλήθεια σ'αγαπώ, γιατί χωρίς εσένα δεν θα μπορούσα να συντηρώ έναν τόσο πολυτελή, παρότι δίχως νόημα, τρόπο ζωής.

Ένας δισεκατομμυριούχος

http://megalomastsirko.blogspot.com

http://theactivists.wordpress.com

Ένα Απάνθρωπο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα

Από τους πρώτους πολιτισμούς μέχρι και τις μέρες μας, οι περισσότεροι

άνθρωποι αναγκάζονταν να δουλεύουν για να κερδίσουν τα προς το ζην.

Οι αντιλήψεις μας για την εργασία είναι προϊόν πιθανότατα εκείνων των

πρώιμων εποχών.

Στη διάρκεια των χιλιάδων ετών ύπαρξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος,

οι περισσότεροι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο χρειάζεται για να

επιστρέφουν και την επόμενη μέρα στη δουλειά τους, ακόμα και σε περιπτώσεις

όπου θα μπορούσαν να αμείβονται με περισσότερα χρήματα.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξασφαλίσει ο εργοδότης ότι οι εργάτες θα συνεχίσουν να

επιστρέφουν στη δουλειά τους; Αν οι εργαζόμενοι έπαιρναν μισθούς που

θα τους επέτρεπαν να παίρνουν άδειες εβδομάδων για να ταξιδεύουν ανά

τον κόσμο, να παρατείνουν τις διακοπές τους ή να απολαμβάνουν διάφορες

άλλες πολυτέλειες, τα χρονοδιαγράμματα παραγωγής δεν θα μπορούσαν

να λειτουργήσουν σωστά. Ακόμα και αυτοί που είναι μορφωμένοι, εύποροι,

ζούνε σε πανάκριβα σπίτια και οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα αναγκάζονται

να δουλεύουν για να διατηρήσουν το επίπεδο ζωής τους.

Όλοι μας, ακόμα και τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη, είμαστε σκλάβοι του

χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι περισσότεροι από μας ζούμε μια ανούσια ζωή.

Παραμένουμε σε δουλειές που μισούμε, προκειμένου να μπορούμε να αγοράζουμε

περισσότερες μικροσυσκευές που δεν χρειαζόμαστε ή για να δουλέψουμε

αρκετά ώστε να δικαιούμαστε διακοπές για να δραπετεύσουμε από το λόγο

για τον οποίο ουσιαστικά χρειαζόμαστε τις διακοπές.

Καθημερινά, οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε μανιωδώς να επιβιώσουμε,

να πληρώσουμε τους λογαριασμούς των αυτοκινήτων μας, των

σπιτιών μας και άλλων υλικών αγαθών που εγκλωβίζουν την ψυχή και το

σώμα μας σε μια αέναη προσπάθεια να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας.

Έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν διαρκή αγώνα για επιτυχία χωρίς να αναλογιζόμαστε

για ποιον λόγο τα κάνουμε όλα αυτά ή ποιον προσπαθούμε να ξεπεράσουμε.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν αφιερώνουμε καθόλου χρόνο για να αναλογιστούμε

πως ζούμε και ποια είναι η σχέση μας με τους άλλους, ή ποιος είναι ο

σκοπός στη ζωή μας και ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ακόμα και εκείνοι που έχουν οικονομική ασφάλεια είναι εθισμένοι στην

εικόνα της προσωπικής επιτυχίας, όπως την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής

ενημέρωσης. Μόλις φτάσουμε τον πρώτο οικονομικό μας στόχο, επιθυμούμε

ακόμα περισσότερα: ένα γιωτ, ένα εξοχικό και ταξίδια στο εξωτερικό.

Στον χρηματοπιστωτικό κόσμο που ζούμε, ακόμα και τα όνειρά μας είναι

καταμερισμένα. Ξεκινάμε με τη σκέψη «Μακάρι να μπορώ να βγάζω όσα

χρειάζεται για να ζω αξιοπρεπώς» και αν τα καταφέρουμε, προχωράμε στο

επόμενο στάδιο: «Μακάρι να είχα ένα μικρό εξοχικό να μπορώ να ξεφεύγω·

αυτό θα με έκανε ευτυχισμένο». Κάθε φορά που κάτι νέο προστίθεται σε

αυτή την ατέλειωτη αλυσίδα δυσαρέσκειας, συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερο

υλικό πλούτο, ο οποίος όμως ποτέ δεν μας είναι αρκετός.

Ζούμε σε έναν κόσμο ανεκπλήρωτων ονείρων που μας στερεί τη δυνατότητα να

μάθουμε και να κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Jacque Fresco:"The Best That Money Can't Buy"

Ξεστραβωθείτε!!!

« ...Η ελίτ δεν θα δίσταζε να πραγματοποιήσει τους πολιτικούς της σκοπούς, χρησιμοποιώντας τις τελευταίες σύγχρονες τεχνικές για να επηρεάσει τη συμπεριφορά του κοινού και να κρατήσει την κοινωνία υπό στενή παρακολούθηση».

Ζπμίγκνιου Μπρεζίνσκυ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ
(Σ.Σ:Ο Μπρεζίνσκυ είναι εβραϊκής καταγωγής)


Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επιστητό ότι, για τη νεοταξική μεταμόρφωση του πλανήτη, χρησιμοποιείται μια ολόκληρη «επιστήμη» ψυχολογικών επιχειρήσεων απότην υπερεθνική ελίτ. Η σημερινή κοινωνική κατάσταση είναι παραπροϊόν μιας σειράς τεχνικών «κοινωνικής μηχανικής» η οποία δρα στο παρασκήνιο της πολιτικής,της κοινωνικής μέριμνας, της οικονομίας, της ενημέρωσης, του πολιτισμού, της βιομηχανίας, του θεάματος και του μάρκετινγκ, επιχειρώντας να χειραγωγήσει και να παθητικοποιήσει τους πολίτες, να μεγιστοποιήσει τα κέρδη των πολυεθνικών, να αποδομήσει τα παραδοσιακά έθνη, τις κοινωνίες και τα θρησκευτικά συστήματα, επιβάλλοντας πολέμους και «τρομοκρατία» εναντίον ολόκληρων λαών και μετακινώντας στρατιές φθηνής εργατικής δύναμης με τη λαθρομετανάστευση επιδιώκοντας τη νέα δουλοκρατία.


Όλα αυτά τα φαινόμενα που παρουσιάζονται.........

Capice?

Κατά βάθος το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων προσδοκά την επιστροφή της πρότερης κατάστασης. Όταν ήταν βουτηγμένος δηλαδή στην εφετζίδικη ανοησία του καπιταλισμού. Επιτέλους το Αμερικάνικο όνειρο είχε έρθει και στην πατρίδα μας. Ακόμη κατ ουσίαν δεν πήραμε το μάθημα μας. Δεν καταλάβαμε ακόμη οι περισσότεροι από μας, ότι έχουμε σταματήσει να σκεφτόμαστε, να αναζητούμε την καλλιέργεια του πνεύματος, να ασχολούμαστε ενεργά με τα κοινά μη προσδοκώντας τίτλους και αμοιβή γι αυτό. Δεν καταλάβαμε πως ακριβώς και πότε ξεντυθήκαμε τον μανδύα της ανθρωπιάς ,της εθνικής αξιοπρέπειας της αλληλεγγύης. Είναι βέβαια σχεδόν αναπόφευκτο σε καιρούς άνθισης ο άνθρωπος να χάνει αυτές του τις αναζητήσεις . Όμως τώρα οι καιροί είναι χαλεποί και μες το γενικό κακό και την ανασφάλεια έχουμε την ευκαιρία να ξανακτίσουμε αυτά που χάθηκαν. Το κυρίαρχο πρόβλημα πιστεύω ότι δεν είναι λοιπόν οικονομικό, άλλα καθαρά πνευματικό. Ώστε να μπορούμε να πούμε τρανταχτά το όχι όταν πρέπει. Όχι στην αδράνεια, όχι στο βόλεμα, όχι στη μίζα. Οι κυβερνόντες ειδήμονες όλων αυτών των χρόνων κατόρθωσαν να αποδημήσουν την παιδία, την θρησκεία, την ηθική μας ,ότι γενικά κάνει τον άνθρωπο να μοιάζει με άνθρωπο κι ας είναι αυτός χριστιανός, μουσουλμάνος ή Άθεος. Πρέπει να ξαναφτιάξουμε σχολεία! Σχολεία που να σπέρνουν τον σπόρο της αμφισβήτησης. Σχολεία που οι μαθητές να είναι αυτοί που διαλέγουν το λάθος ή το σωστό. Σχολεία που δεν θα βγάζουν υποχείρια του συστήματος άλλα ανθρώπους. Αν δε μπορεί το σύστημα να μας τα φτιάξει ας τα φτιάξουμε μόνοι μας. Ίσως αυτό να είναι η απαρχή στο να διεκδικήσουμε πίσω τις ζωές μας.

Ένας blogger...

Η Σπηλιά Του Πλάτωνα

Δες με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως. Και μέσα στη σπηλιά να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι στα πόδια και στον αυχένα από την παιδική τους ηλικία, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί, και πάνω απ' αυτά επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους. 
- Βλέπω, είπε. 

Saturday Night Fever

Ααααααχ!!!Σάββατο βράδυ!Η μέρα που όλη τη σιχαμένη και μίζερη βδομάδα περίμενες.Καιρός να βγεις με την παρέα και να εκτονώσεις την καταπιεσμένη προσωπικότητα και την ψευτοεπαναστατικότητά σου.Βλέπεις όλες τις προηγούμενες πέντε μέρες ο ευνουχισμός που υπέστεις είναι πολύ σκληρός για να τον αντέξεις έτσι απλά.Μπανάκι,λουσιματάκι,φίνο ντυσιματάκι,αλυσίδα και ρολογάκι,ζελεδάκι ή βαψιματάκι,μπόλικα λεφτά(από το υστέρημά σου)στην τσέπη,το κλειδί του αυτοκινήτου(που ακόμα πληρώνεις δόσεις)στο χέρι και βουρ!!!Ίσως έχεις κάνει και πλυσιματάκι με κέρινο γυάλισμα στο αμάξι(αμάξι με ζαντολάστιχο,ηχοσύστημα βαρβάτο,λαμπιόνια νέον,εξάτμιση μπουρί,μεγάλου κυβισμού,μαζί με όλα τα παραπάνω ή και σκέτο).Πήζεις υπομονετικά στην κίνηση,μουσικούλα ακούγεται από τα ηχεία,βρίζεις τους άλλους οδηγούς,φλερτάρεις σαν άνθρωπος βρε αδερφέ(και συνήθως ακόμα και σε σένα ακούγονται σα νερόβραστες αηδίες).Κάποτε φτάνεις στον προορισμό σου και,ακόμα κεφάτος,αναζητάς κάπου να παρκάρεις το μπρίκι σου.Πιθανότατα η τιμή του ιδιωτικού πάρκινγκ να σου φανεί υπερβολική,οπότε για λίγο ακόμα αντέχεις να κάνεις μερικούς κύκλους στο τετράγωνο,μέχρι βλάσφημα να αράξεις τις ρόδες σου μπροστά από καμια ράμπα αναπήρων.Σα λυσασμένο αγρίμι πετάγεσαι,επιτέλους,κατευθείαν για να μπεις στο club και να τα κάνεις όλα πουτάνα απόψε(όπως και κάθε Σάββατο βεβαίως βεβαίως).Δυστυχώς σπας τα μούτρα σου στα φουσκωμένα μπράτσα του πορτιέρη και στην ουρά(που μοιάζει τραγικά με αυτή του ΙΚΑ).Κάποια στιγμή καταφέρνεις ποδοπατημένος να εισέλθεις ευλαβικά στο ναό της διασκέδασης.Έτοιμος για καμάκι σοβαρεύεις,φοράς τη μάσκα του μοιραίου καρδιοκατακτητή,στριμώχνεσαι ασφικτικά,πληρώνεις μια περιουσία απλά για να κάνεις κεφάλι από το ποτό,ματώνεις τ'αυτά σου με κάθε παρωδία ηλεκτρονικής μουσικής από τον ψαγμένο DJ,ψευτοχορεύεις σε ένα δέκατο του τετραγωνικού,δε μιλάς με την παρέα σου,τρως τις πίτες σου,και χορτάτος αποχωρείς.Μπαίνεις στο αμάξι,οδηγείς(και δεν ανήκεις στη μειοψηφία)λες και ξεπήδηξες από κάποιο sequel του need for speed,τσεκάρεις ανήσυχος για μπλόκα αλκοτέστ και,αν τελικά είσαι τυχερός και δε στουκάρεις σε καμιά κολώνα,φτάνεις ξημερώματα σπίτι σου.Μαγκιά!!!(Κυρίες μου,δεν αναφέρομαι μόνο σε άντρες).Δεν ξέρω τι ποσοστό αυτής της ανώτερης και άδικα παρεξηγημένης φυλής των νεοελλήνων περιέγραψα,και πραγματικά δε με νοιάζει...και μόνο στη σκέψη όλων των παραπάνω,κάθε Σάββατο βράδυ ανεβάζω πυρετό...

Μπεεε Ρε!!!

Σε μια από τις πολλές «στάσεις αμπελοφιλοσοφίας» που συχνά κάνω με συναδέλφους μου στο γραφείο, συνοδεία καφέ και τσιγάρου (σε εξωτερικό χώρο κύριε υπουργέ) μου ήρθε μια τρομερή έκλαμψη τύπου «εύρηκα». Σαν να μου έπεσε ένα μήλο στο κεφάλι ένα πράγμα.

Συνειδητοποίησα λοιπόν, την πορεία μου ως πολίτης, σε σχέση με τους μεσάζοντες και όλους αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους για το καλό μου!

Έχουμε και λέμε. Η πρώτη μας επαφή με τις δημοκρατικές διαδικασίες είναι στο σχολείο όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε για τους εκπροσώπους μας. «Αποθέωση» αυτού του μαθήματος δημοκρατίας είναι το δεκαπενταμελές του Λυκείου.

Οι συμμαθητές τάζουν, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, περιπάτους, εκδρομές και άλλα επαναστατικά καλούδια με στόχο την καλή μας ψήφο.

Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι η πρώτη μας επαφή με έλληνες «μεσάζοντες». Διότι στα 33 μου πλέον, ξέρω καλά πως ο συμμαθητής μου που έταζε γυμναστήριο  στο Λύκειο είχε στο νου του, το spa του ξενοδοχείου της πενταήμερης.

Και να σου τα πρακτορεία ταξιδιών που μοιράζουν τζάμπα εισιτήρια στα μέλη του δεκαπενταμελούς για να τα επιλέξουν, και να τα δωρεάν ποτά στις εκδηλώσεις για τα λεφτά της πενταήμερης, και να, και να, και να…

Έτσι λοιπόν οι «άνθρωποι μας» οι συμμαθητές μας, οι… «ένας από εσάς» πάνε δωρεάν πενταήμερη, βγάζουν και χαρτζιλίκι. Φυσικά μετά το τέλος της πενταήμερης όλοι ασχολούμαστε με άλλα… τα πάντα «παραγράφονται».

Μετά πάμε πανεπιστήμιο. Εκεί έρχονται οι φοιτητικές οργανώσεις. Ξέρετε αυτές που χρόνια τώρα δεν κατόρθωσαν να μετρήσουν τα κουκιά μαζί. «Θα φτιάξουμε τη σχολή» λένε οι πιο προσγειωμένοι, «Θα στρώσουμε την Παιδεία» τάζουν οι ονειροπόλοι. Και να σου οι εκδηλώσεις ξανά μανά, και να σου τα μαζέματα.

Η διαδρομή για τους απλούς φοιτητές είναι σχεδόν προκαθορισμένη, κάποιοι θα ψηφίσουν και θα ασχoληθούν «γιατί έτσι πρέπει» και κάποιοι άλλοι θα πάρουν τον δρόμο τους για τις πολιτικές νεολαίες και τα ανώτατα κλιμάκια της δημόσιας «διακονίας».

Συμπτωματικά κάποιοι εξ αυτών στο Λύκειο ήταν στο δεκαπενταμελές.

Μετά το πανεπιστήμιο έρχεται ο στρατός. Εκεί τα πράγματα είναι απλά. «Αν έχεις βύσμα διάβαινε αν έχεις κώλο στήσε κι άμα δεν έχεις τίποτα την τελαμώνα σκίσε». Μικρή παρένθεση στη ζωή μας όπου οι ανησυχούντες για το μέλλον μας δεν μας ενοχλούν γιατί απλά είναι απασχολημένοι με το άναμμα των καντηλιών στον Λυκαβηττό.

Φεύγοντας από το στρατό, έρχεται η δουλειά. Αν είσαι τυχερός και βρεις. Εκεί σε υποδέχεται ο συνδικαλιστής. Ένας «συνάδελφος» που τις περισσότερες φορές του διαφεύγει τι δουλειά κάνεις γιατί εκείνος είναι στο γραφείο του, δίνοντας μάχη για τα δίκαια σου. Εκεί να δεις υποσχέσεις. Και φυσικά πάλι μεσάζοντας μεταξύ εσού και του δίκιου σου.

Και ερχόμαστε στη μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Τις εθνικές εκλογές, και τις άλλες καλποκεντρικές  διαδικασίες που δοξάζουν τη δύναμη του πολίτη.

Εκεί οι υποσχέσεις είναι ατελείωτες. Φαντασία να έχεις και όρεξη να ακούς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο αγχωμένοι για το μέλλον μας κι από τον Jesus Christ. Όσο μας ζητάνε το κουκί είναι οι καλύτεροι φίλοι μας. Νιώθουν τον πόνο μας καλύτερα και από τη μάνα μας. Τα δάνεια μας τους κάνουν να στριφογυρίζουν όλη νύχτα στο κρεβάτι… μέχρι που έρχεται το πρωί εκείνης της Δευτέρας μετά την Κυριακή της «γκαστρωμένης» κάλπης όπου εμείς εξακολουθούμε να στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι για ότι βάσανο στοιχειώνει τον καθένα μας, και εκείνοι γυρίζουν στην Αθήνα, με μαύρα κουστούμια, υβριδικά οχήματα και προσωπική φρουρά.

Και τότε βέβαια δεν σταματούν να αγχώνονται για εμάς. Θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή, την οικογένεια τους, δεν τους βλέπει το σπίτι τους και άλλα τέτοια.

Συμπέρασμα; Η κοινωνία δεν είναι χωρισμένη σε πολίτες Α΄ και Β΄ κατηγορίας όπως μας λένε οι φίλοι συνδικαλιστές στο τιμημένο Πεδίον του Άρεως. Είναι χωρισμένη σε γάτους και κορόϊδα. Και ξέρετε κάτι ακόμη; Στο Λύκειο εκτός από τον επαγγελματικό προσανατολισμό υπάρχει και ένα άλλο μάθημα που αν δεν το περάσεις θα σε «στοιχειώνει» για πάντα. Ο κοινωνικός προσανατολισμός, ή απλά η επιλογή μεταξύ κορόιδου και γάτου.

http://loudaros.com/andreas/