Εδώ και δεκαετίες ο πολύς και "έξυπνος" κόσμος έχει ένα και μοναδικό όνειρο,εν μέρη δικαιολογημένο εάν λάβουμε υπόψη μας το μαρασμό της επαρχίας και την αβεβαιότητα,όχι της ποιότητας διαβίωσης,αλλά της ίδιας της επιβίωσης.Το "λαμπρό" και "ανώτερο" αυτό όραμα είναι η διασφάλιση μιας θέσης στο δημόσιο.Στην ουσία και από μία εντελώς απλή οπτική γωνία πρόκειται για υπηρεσίες που προσφέρουν σε μεγάλο βαθμό αέρα κοπανιστό.Και αν κάνουμε την παραδοχή της πλήρους χρησιμότητας όλων αυτών των θέσεων και υπηρεσιών και πάλι ανακαλύπτουμε μία πληθώρα "εργαζομένων" που παρασιτούν σε βάρος και κάποιων άλλων αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.Αλλά εφόσον στο μυαλό του μέσου ανθρώπου η έννοια αποκατάσταση είναι συνυφασμένη με το προαναφερθέν φαινόμενο δεν πρέπει να μας εκπλήσει οτιδήποτε και να συμβαίνει.Άλλωστε δεν πρέπει να υπάρχει παράπονο χαμηλής μισθοδοσίας αφού από ένα υποτίθεται δεδομένο κεφάλαιο πρέπει να ικανοποιηθούνε πολλαπλάσιοι εργαζόμενοι αλλά και κηφήνες σε σχέση με το παρελθόν.Διακρίνω λοιπόν μια στάση ζωής που κατά τη γνώμη μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και φυσικό επακόλουθο του σύγχρονου πολιτισμού και της τάσης του ανθρώπου για ελαχιστοποίηση της προσπάθειας ακόμα και μέχρι το βαθμό που αυτό καταντάει αρρώστια.Αλλά ίσως όλοι αυτοί ξεχνούνε πως πρώτιστη σημασία έχει η ικανότητα να ζεις "γυμνός" μέσα στη φύση,χωρίς ηλεκτρικά και πετρελαιοκίνητα δεκανίκια,και πως αυτά δεν θα έπρεπε ποτέ μα ποτέ να τα θεωρούμε δεδομένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου