Ένα Απάνθρωπο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα

Από τους πρώτους πολιτισμούς μέχρι και τις μέρες μας, οι περισσότεροι

άνθρωποι αναγκάζονταν να δουλεύουν για να κερδίσουν τα προς το ζην.

Οι αντιλήψεις μας για την εργασία είναι προϊόν πιθανότατα εκείνων των

πρώιμων εποχών.

Στη διάρκεια των χιλιάδων ετών ύπαρξης του χρηματοπιστωτικού συστήματος,

οι περισσότεροι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο χρειάζεται για να

επιστρέφουν και την επόμενη μέρα στη δουλειά τους, ακόμα και σε περιπτώσεις

όπου θα μπορούσαν να αμείβονται με περισσότερα χρήματα.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξασφαλίσει ο εργοδότης ότι οι εργάτες θα συνεχίσουν να

επιστρέφουν στη δουλειά τους; Αν οι εργαζόμενοι έπαιρναν μισθούς που

θα τους επέτρεπαν να παίρνουν άδειες εβδομάδων για να ταξιδεύουν ανά

τον κόσμο, να παρατείνουν τις διακοπές τους ή να απολαμβάνουν διάφορες

άλλες πολυτέλειες, τα χρονοδιαγράμματα παραγωγής δεν θα μπορούσαν

να λειτουργήσουν σωστά. Ακόμα και αυτοί που είναι μορφωμένοι, εύποροι,

ζούνε σε πανάκριβα σπίτια και οδηγούν ακριβά αυτοκίνητα αναγκάζονται

να δουλεύουν για να διατηρήσουν το επίπεδο ζωής τους.

Όλοι μας, ακόμα και τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη, είμαστε σκλάβοι του

χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι περισσότεροι από μας ζούμε μια ανούσια ζωή.

Παραμένουμε σε δουλειές που μισούμε, προκειμένου να μπορούμε να αγοράζουμε

περισσότερες μικροσυσκευές που δεν χρειαζόμαστε ή για να δουλέψουμε

αρκετά ώστε να δικαιούμαστε διακοπές για να δραπετεύσουμε από το λόγο

για τον οποίο ουσιαστικά χρειαζόμαστε τις διακοπές.

Καθημερινά, οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε μανιωδώς να επιβιώσουμε,

να πληρώσουμε τους λογαριασμούς των αυτοκινήτων μας, των

σπιτιών μας και άλλων υλικών αγαθών που εγκλωβίζουν την ψυχή και το

σώμα μας σε μια αέναη προσπάθεια να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας.

Έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν διαρκή αγώνα για επιτυχία χωρίς να αναλογιζόμαστε

για ποιον λόγο τα κάνουμε όλα αυτά ή ποιον προσπαθούμε να ξεπεράσουμε.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν αφιερώνουμε καθόλου χρόνο για να αναλογιστούμε

πως ζούμε και ποια είναι η σχέση μας με τους άλλους, ή ποιος είναι ο

σκοπός στη ζωή μας και ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ακόμα και εκείνοι που έχουν οικονομική ασφάλεια είναι εθισμένοι στην

εικόνα της προσωπικής επιτυχίας, όπως την παρουσιάζουν τα μέσα μαζικής

ενημέρωσης. Μόλις φτάσουμε τον πρώτο οικονομικό μας στόχο, επιθυμούμε

ακόμα περισσότερα: ένα γιωτ, ένα εξοχικό και ταξίδια στο εξωτερικό.

Στον χρηματοπιστωτικό κόσμο που ζούμε, ακόμα και τα όνειρά μας είναι

καταμερισμένα. Ξεκινάμε με τη σκέψη «Μακάρι να μπορώ να βγάζω όσα

χρειάζεται για να ζω αξιοπρεπώς» και αν τα καταφέρουμε, προχωράμε στο

επόμενο στάδιο: «Μακάρι να είχα ένα μικρό εξοχικό να μπορώ να ξεφεύγω·

αυτό θα με έκανε ευτυχισμένο». Κάθε φορά που κάτι νέο προστίθεται σε

αυτή την ατέλειωτη αλυσίδα δυσαρέσκειας, συγκεντρώνουμε όλο και περισσότερο

υλικό πλούτο, ο οποίος όμως ποτέ δεν μας είναι αρκετός.

Ζούμε σε έναν κόσμο ανεκπλήρωτων ονείρων που μας στερεί τη δυνατότητα να

μάθουμε και να κατανοήσουμε το πραγματικό νόημα της ζωής...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Jacque Fresco:"The Best That Money Can't Buy"