Μπεεε Ρε!!!

Σε μια από τις πολλές «στάσεις αμπελοφιλοσοφίας» που συχνά κάνω με συναδέλφους μου στο γραφείο, συνοδεία καφέ και τσιγάρου (σε εξωτερικό χώρο κύριε υπουργέ) μου ήρθε μια τρομερή έκλαμψη τύπου «εύρηκα». Σαν να μου έπεσε ένα μήλο στο κεφάλι ένα πράγμα.

Συνειδητοποίησα λοιπόν, την πορεία μου ως πολίτης, σε σχέση με τους μεσάζοντες και όλους αυτούς που αφιερώνουν τη ζωή τους για το καλό μου!

Έχουμε και λέμε. Η πρώτη μας επαφή με τις δημοκρατικές διαδικασίες είναι στο σχολείο όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε για τους εκπροσώπους μας. «Αποθέωση» αυτού του μαθήματος δημοκρατίας είναι το δεκαπενταμελές του Λυκείου.

Οι συμμαθητές τάζουν, γυμναστήρια, κολυμβητήρια, περιπάτους, εκδρομές και άλλα επαναστατικά καλούδια με στόχο την καλή μας ψήφο.

Στην πραγματικότητα όμως αυτή είναι η πρώτη μας επαφή με έλληνες «μεσάζοντες». Διότι στα 33 μου πλέον, ξέρω καλά πως ο συμμαθητής μου που έταζε γυμναστήριο  στο Λύκειο είχε στο νου του, το spa του ξενοδοχείου της πενταήμερης.

Και να σου τα πρακτορεία ταξιδιών που μοιράζουν τζάμπα εισιτήρια στα μέλη του δεκαπενταμελούς για να τα επιλέξουν, και να τα δωρεάν ποτά στις εκδηλώσεις για τα λεφτά της πενταήμερης, και να, και να, και να…

Έτσι λοιπόν οι «άνθρωποι μας» οι συμμαθητές μας, οι… «ένας από εσάς» πάνε δωρεάν πενταήμερη, βγάζουν και χαρτζιλίκι. Φυσικά μετά το τέλος της πενταήμερης όλοι ασχολούμαστε με άλλα… τα πάντα «παραγράφονται».

Μετά πάμε πανεπιστήμιο. Εκεί έρχονται οι φοιτητικές οργανώσεις. Ξέρετε αυτές που χρόνια τώρα δεν κατόρθωσαν να μετρήσουν τα κουκιά μαζί. «Θα φτιάξουμε τη σχολή» λένε οι πιο προσγειωμένοι, «Θα στρώσουμε την Παιδεία» τάζουν οι ονειροπόλοι. Και να σου οι εκδηλώσεις ξανά μανά, και να σου τα μαζέματα.

Η διαδρομή για τους απλούς φοιτητές είναι σχεδόν προκαθορισμένη, κάποιοι θα ψηφίσουν και θα ασχoληθούν «γιατί έτσι πρέπει» και κάποιοι άλλοι θα πάρουν τον δρόμο τους για τις πολιτικές νεολαίες και τα ανώτατα κλιμάκια της δημόσιας «διακονίας».

Συμπτωματικά κάποιοι εξ αυτών στο Λύκειο ήταν στο δεκαπενταμελές.

Μετά το πανεπιστήμιο έρχεται ο στρατός. Εκεί τα πράγματα είναι απλά. «Αν έχεις βύσμα διάβαινε αν έχεις κώλο στήσε κι άμα δεν έχεις τίποτα την τελαμώνα σκίσε». Μικρή παρένθεση στη ζωή μας όπου οι ανησυχούντες για το μέλλον μας δεν μας ενοχλούν γιατί απλά είναι απασχολημένοι με το άναμμα των καντηλιών στον Λυκαβηττό.

Φεύγοντας από το στρατό, έρχεται η δουλειά. Αν είσαι τυχερός και βρεις. Εκεί σε υποδέχεται ο συνδικαλιστής. Ένας «συνάδελφος» που τις περισσότερες φορές του διαφεύγει τι δουλειά κάνεις γιατί εκείνος είναι στο γραφείο του, δίνοντας μάχη για τα δίκαια σου. Εκεί να δεις υποσχέσεις. Και φυσικά πάλι μεσάζοντας μεταξύ εσού και του δίκιου σου.

Και ερχόμαστε στη μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας. Τις εθνικές εκλογές, και τις άλλες καλποκεντρικές  διαδικασίες που δοξάζουν τη δύναμη του πολίτη.

Εκεί οι υποσχέσεις είναι ατελείωτες. Φαντασία να έχεις και όρεξη να ακούς. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο αγχωμένοι για το μέλλον μας κι από τον Jesus Christ. Όσο μας ζητάνε το κουκί είναι οι καλύτεροι φίλοι μας. Νιώθουν τον πόνο μας καλύτερα και από τη μάνα μας. Τα δάνεια μας τους κάνουν να στριφογυρίζουν όλη νύχτα στο κρεβάτι… μέχρι που έρχεται το πρωί εκείνης της Δευτέρας μετά την Κυριακή της «γκαστρωμένης» κάλπης όπου εμείς εξακολουθούμε να στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι για ότι βάσανο στοιχειώνει τον καθένα μας, και εκείνοι γυρίζουν στην Αθήνα, με μαύρα κουστούμια, υβριδικά οχήματα και προσωπική φρουρά.

Και τότε βέβαια δεν σταματούν να αγχώνονται για εμάς. Θυσιάζουν την προσωπική τους ζωή, την οικογένεια τους, δεν τους βλέπει το σπίτι τους και άλλα τέτοια.

Συμπέρασμα; Η κοινωνία δεν είναι χωρισμένη σε πολίτες Α΄ και Β΄ κατηγορίας όπως μας λένε οι φίλοι συνδικαλιστές στο τιμημένο Πεδίον του Άρεως. Είναι χωρισμένη σε γάτους και κορόϊδα. Και ξέρετε κάτι ακόμη; Στο Λύκειο εκτός από τον επαγγελματικό προσανατολισμό υπάρχει και ένα άλλο μάθημα που αν δεν το περάσεις θα σε «στοιχειώνει» για πάντα. Ο κοινωνικός προσανατολισμός, ή απλά η επιλογή μεταξύ κορόιδου και γάτου.

http://loudaros.com/andreas/